Kıvılcımın Kalp Şarkısı

Ormanın en sessiz gecesinde, binlerce ateş böceği gökyüzünü yıldızlarla yarışacak kadar aydınlatıyordu. Ama aralarında biri diğerlerinden farklıydı: Kıvılcım. Küçüktü, utangaçtı ve ışığı ne kadar parlak olsa da, içinde bir eksiklik hissediyordu. “Neden benim ışığım bir ses çıkaramıyor?” diye düşünür dururdu.

Bir gece gölde yansıyan kendi ışığına bakarken içten içe “Keşke ışığımın bir şarkısı olsaydı,” diye fısıldadı. Tam o anda gölden gelen bir su damlası yüzüne kondu. Bu damla sıradan değildi — gölün ruhu sayılan Yağmur Ana’nın hediyesiydi. Yağmur Ana, “Gerçek ses, kalpten gelir,” dedi. “Eğer birine iyilik yaparsan, ışığın kendi şarkısını bulur.”

Kıvılcım ertesi gün kararlı bir şekilde ormanın derinliklerine uçtu. Bir sincabın yuvasını aydınlattı, karanlıkta yolunu kaybeden bir kelebeğe rehberlik etti, hasta bir kuşun üzerine sıcak ışığını serdi. Her iyiliğinde kalbinin içinde minicik bir melodi çaldı. Önce fark etmedi ama orman onu dinliyordu.

Geceler geçtikçe melodiler birleşti, ışığı titreştikçe küçük titreşimler bir şarkıya dönüştü. Diğer ateş böcekleri hayretle izliyordu. Kıvılcım parladıkça, etrafındaki çiçekler hafifçe dans ediyor, rüzgâr bile onun ritmine eşlik ediyordu.
Artık ışığı sadece parlamıyor, söylüyordu.

Gecenin birinde Yağmur Ana tekrar gölün üzerinde belirdi. “Kalbinin sesiyle ışığını birleştirdin, Kıvılcım,” dedi. “Artık sen sadece bir ateş böceği değil, ormanın kalp şarkısısın.”
Kıvılcım utangaç bir şekilde parladı. “Ben sadece iyilik yapmak istemiştim.”
“İşte bu yüzden ışığın hep yankılanacak,” diye fısıldadı Yağmur Ana.

O günden sonra her gece ormanın içinde bir melodi duyuldu. Ne rüzgârın, ne suyun sesiydi. Bu, Kıvılcım’ın kalp şarkısıydı. Dinleyen herkesin içinde bir sıcaklık bırakıyordu — tıpkı iyiliğin bıraktığı gibi.

Bu masaldan öğrendiğimiz ders:
Gerçek ışık, kalpten gelir. Ne kadar küçük olursak olalım, içimizdeki iyilik başkalarının yolunu aydınlatabilir.